W czasopiśmie Toxins (IF: 4.546; MEiN: 100) ukazała się  naukowa publikacja współautorstwa: mgr P. Skrzydlewskiego, dr hab. M. Twarużek, prof. uczelni, prof. dr hab. inż. J. Grajewskiego „Cytotoxicity of Mycotoxins and Their Combinations on Different Cell Lines: A Review”

Mykotoksyny są wtórnymi metabolitami pleśni i są wytwarzane głównie przez gatunki z rodzajów Aspergillus, Penicillium i Fusarium. Mogą być syntetyzowane na polu, podczas zbioru, a także podczas przechowywania. Są to związki dość stabilne i trudne do usunięcia. Spośród kilkuset mykotoksyn według WHO na szczególną uwagę zasługują ochratoksyna A, aflatoksyny, zearalenon, deoksyniwalenol, patulina, fumonizyny oraz toksyny T-2 i HT-2. Cytotoksyczność jest jedną z najważniejszych niekorzystnych właściwości mykotoksyn i jest głównie oceniana za pomocą testu MTT, testu NRU, testu LDH, testu CCK-8 i testu ATP w różnych liniach komórkowych. Stosunek komórek apoptotycznych ocenia się głównie za pomocą cytometrii przepływowej. Oprócz oceny cytotoksyczności poszczególnych mykotoksyn ważne jest określenie cytotoksyczności ich kombinacji. Takie kombinacje często wykazują silniejszą cytotoksyczność niż pojedyncze mykotoksyny. Cytotoksyczność różnych mykotoksyn często zależy od linii komórkowej użytej w eksperymencie oraz od czasu i dawki. Główną wadą oceny cytotoksyczności mykotoksyn w liniach komórkowych jest brak interakcji typowych dla złożonych organizmów (na przykład odpowiedzi immunologicznej).

Zachęcamy do zapoznania się z treścią artykułu:

link do pełnego tekstu publikacji na stronie Toxins

W czasopiśmie Journal of Fungi (IF: 5.816 ; MEiN: 20) ukazała się  naukowa publikacja współautorska: Ulrich S., Lang K., Niessen L., Baschien C., Kosicki R., Twarużek M., Straubinger R.K., Ebel F. „The Evolution of the Satratoxin and Atranone Gene Clusters of Stachybotrys chartarum”

Stachybotrys chartarum jest pleśnią często występującą na wilgotnych materiałach budowlanych oraz niewłaściwie przechowywanej paszy dla zwierząt. Narażenie ludzi i zwierząt na wtórne metabolity tego grzyba może wiązać się z poważnymi skutkami zdrowotnymi. Chemotypy A bądź S powiązane są z wzajemnie wykluczającą się produkcją satratoksyn lub atranonów. W oparciu o geny (klaster satratoksyny, SC1-3, klaster sat lub atranonu, AC1, atr), które podejrzewa się za kluczowe w produkcji satratoksyn i atranonów, S. chartarum można ponadto podzielić na trzy genotypy: typ S posiadający wszystkie sat, ale bez genów atr, typ A pozbawiony sat, ale niosący wszystkie geny atr, oraz typ H mający tylko niektóre geny sat i wszystkie geny atr. W badaniach przeanalizowane zostały wyżej wymienione klastry genów, aby ocenić ich powiązania ewolucyjne. Ponadto przeprowadzono ponowne sekwencjonowanie szczepów, a także przy pomocy techniki LC-MS/MS (chromatografia cieczowa – tandemowa spektrometria mas) analizę ich ekstraktów. W pracy zaproponowano pierwszy model ewolucji genotypów S. chartarum. Założono, że genotyp H reprezentuje najstarszą formę. Utrata AC1 i jednoczesne nabycie SC2 doprowadziły do pojawienia się genotypu S. Według zaproponowanego modelu, genotyp H rozwinął się również w kierunku genotypu A, w procesie, któremu towarzyszyła utrata klastrów SC1 i SC3.

Zachęcamy do zapoznania się z treścią artykułu:

link do pełnego tekstu publikacji na stronie Journal of Fungi